Spis treści
Tango argentyńskie – historia powstania
Mimo, że nazwa tańca sugeruje pochodzenie z Argentyny nie należy tam szukać genezy tego tańca. Tango powstało na Kubie w wyniku zetknięcia się i wymieszania kulturowych tradycji czarnych niewolników afrykańskich z pierwiastkami kulturowymi łacińsko – europejskimi – szczególnie hiszpańskimi. Nazwa „tango” pochodzi od jednego z instrumentów muzycznych o tej samej nazwie, którym Murzyni akompaniowali sobie do tańca o tej samej nazwie. Inne źródła wskazują na pochodzenie nazwy tango od nazwy „tambo” – miejsca gdzie niewolnicy mogli tańczyć lub od pierwszego słowa w refrenie piosenki „cum – tan – go”. Z tego tańca oraz z przeniesionych na teren Ameryki Południowej niektórych elementów tańców hiszpańskich (hiszpańskiej habanery i flamenco), na skutek wzajemnego oddziaływania na siebie powstała kubańska habanera, która wraz z przemieszczaniem się ludności zawędrowała do Argentyny. W Argentynie ulegała jeszcze wpływom afrykańsko – hiszpańskim oraz tradycjom ruchowo – muzycznym miejscowych gauchos.
Taniec ten bardzo rozpowszechnił się w Argentynie, cieszył się ogromna popularnością szczególnie na przedmieściach Buenos Aires, gdzie powstało wiele jego melodii, gdzie ulegał znacznym przeróbkom i modyfikacjom – przede wszystkim pewnemu rytmicznemu uproszczeniu i gdzie skrystalizował swoją formę ruchowa, wyrazowa i muzyczną oraz przyjął nazwę tango argentyńskie. Tango z Buenos Aires zawędrowało do Europy (Paryż) ok. 1910roku, by ponad pół stulecia cieszyć się nieprzemijającą popularnością (od 1915 roku stało się modne w najlepszych towarzystwach, zmieniło swój charakter na melancholijny). Tango na kontynencie europejskim ulegało dalszym zmiano, na skutek tańczenia do różnych utworów stylizowanych o charakterze sentymentalnym, pozbawionych charakterystycznych cech ostro akcentowanej (staccato) muzyki – jego ruchowa interpretacja została nieco wypatrzona. Pierwszą próbę określenia teorii i techniki tanga poczyniono na konferencji Tango Conference zwołanej w Londynie w roku 1922.
Istnieją legendy, że tango na początkach swojej ewolucji, na przedmieściach Buenos Aires było tańczone tylko przez mężczyzn w spelunach, a następnie przez mężczyzn i prostytutki w domach publicznych – miało ono złą sławę i długi czas stanowiło „tabu” dla wyższych i średnich warstw społecznych. Trwało to długo, dopóki pod naporem atrakcyjności i popularności nie zdecydowano się wysłać tango na edukacje salonowe do Paryża. Kiedy zostało pozbawione wszystkich „nieprzyzwoitych” cech zdecydowano się przedstawić je ogółowi – w roku 1913 angielska nauczycielka tańca Gladys Beattie wydała książkę z podstawowymi krokami tanga „The Tango and How to Dance it”, Henry Jacques opracował teorię i technikę taneczną tanga, która jest aktualna do dzisiaj.
Proces kształtowania się muzyczno – tanecznych form tanga trwał przez całe stulecia. Podobnie jak w wypadku innych tańców pierwowzory tanga na drodze swej ewolucji ulegały wpływom różnych kultur i tradycji tanecznych. Wyróżnia się 3 rodzaje tanga:
- użytkowe (tańczone na zabawach zazwyczaj stylem fokstrotowym),
- argentino (nie wykonuje się standardowych figur, lecz improwizuje),
- turniejowe (tańczone według ściśle określonych zasad).
Na rozwój muzyki tango mieli wpływ: Carlos Gardela, Garard Rodriguez, Astor Piazzola (dzień śmierci Astora Piazzoli uznawany jest za Narodowy Dzień Tanga – 11 grudnia).
Tango argentyńskie – charakterystyka (rytm i kroki)
Tango jest tańcem o bogatym wyrazie emocjonalnym, o specyficznej ekspresji. W muzyce tanga wyraźnie wyróżnia się podkład rytmiczny, odczuwalny czterodzielnie, z charakterystycznym akcentem przedtaktowym. Muzyka utrzymana jest w rytmie parzystym na 2/4 niekiedy na 4/8, a tempo wykonywania to ok. 33 takty na minutę. Pod względem ruchowym tango jest pełne nieoczekiwanych kontrastów, ciągłej zmiany napięć, rozgrywających się konfliktów. Już sama postawa taneczna sugeruje niezwykłość ekspresji – w bardzo oszczędnych a zarazem ostrych fazach ruchu jak np. niepokojące ruchy głowy, dynamicznych obrotach, ledwie dostrzegalnych ruchach ozdobnych ruchach nóg – we wszystkim uzewnętrzniają się jakieś utajone treści, które przez wieki nakładały się na siebie.
Rytm podstawowych kroków podobnie jak w foxtrocie i quickstepie nie mieści się w jednym takcie, a wykracza poza niego – rytmiczne – ruchowe kompleksy tego tańca odpowiadają najczęściej półtora taktowi. Najbardziej charakterystycznym motywem rytmiczno – tanecznym jest motyw składający się z czterech elementów składowych (czterech pojedynczych kroków – tzw. czwórkrok), które swym czasem trwania wypełniają trzy jednostki metryczne (2/4) czyli odzwierciedlająca 3 ćwierćnuty. Konstrukcja tego motywu jest następująca:
- Pierwszy krok odpowiada jednej jednostce metrycznej czyli trwającej pół taktu (wolny)
- Krok drugi i trzeci odpowiadają drugiej jednostce metrycznej = czyli każdy nich trwa ćwierć taktu (szybki)
- Krok czwarty zajmuje całą jednostkę metryczną, ale występuje już w kolejnym takcie (wolny)
W celu uproszczenia rytmicznego rozliczania poszczególnych elementów kroki o wartości półtaktowej będziemy nazywać „wolnymi” (W), a kroki o wartości ćwierćtaktowej „szybkimi” (S):
- Rytm kompleksu tanecznego: 1, 2, 3, 4/1, 2
- Liczenie: W, S, S, W
- Niektóre z podstawowych figur tanga maja inne rozliczenie: np..WWSS
- Tradycyjny rytm czwórkroków fokstrotowych to WWSS
- Trudniejszy rytm czwórkroków w rytmie argentyńskim to WSSW lub WWSS WSSW
Tango argentyńskie – footwork – praca stóp
- Kroki w przód wykonuje się z pięty na całą stopę
- Kroki w tył wykonuje się z przedniej części stopy – podeszwy na całą stopę
- Kroki w bok wykonuje się stąpając na całą stopę =płasko
- Ruch nóg nie ma charakteru posuwistego, stopy stawia się stąpając lekko z góry, a po przeniesieniu ciężaru ciała na nogę kroczną odrywa się dość ostro stopę nogi odciążonej od podłogi – sposób specyficznego odrywania stóp od podłogi określa się jako ruch staccato.
- Długość kroków dostosowana jest do aktualnych warunków taneczno – lokalowych – nie należy ich zbytnio wydłużać
- W krokach dostawnych ciężar ciała należy dość szybko i zdecydowanie przenieść na nogę dostawną, w pozycjach dostawnych lewa noga wyprzedza nogę prawą
- W krokach w przód i w tył stawia się stopy równolegle do siebie, ale skośnie do linii tańca (ruch po kole)
- Brak unoszeń i opadań oraz bocznych nachyleń = sway
Tango argentyńskie – postawa taneczna
Para w tangu tańczy w postawie nieco „ściślejszym” trzymaniu niż w poprzednich tańcach standardowych. Tancerz nieco głębiej obejmuje tancerkę prawa ręką i lekko niżej. Ręce tancerzy połączone w tzw. ”dyszlu” są mocniej ugięte w łokciach (kąt ostry). Tancerka jest ustawiona bardziej po prawe stronie tancerza. Stopy połączone są w taki sposób, że lewa noga wystaje prze prawą. Kolana tancerzy są lekko ugięte w stawach kolanowych. Tancerka obejmuje partnera również nieco głębiej i odwraca dłoń wewnętrzną stroną do połogi. Głowy tancerzy są nieznacznie zwrócone w lewo. W tańczeniu w rytmie foxtrotowym (WWSS) należy stosować trzymanie takie samo jak w innych tańcach standardowych.
Tango argentino na kursie tańca
Naturalnie, tango argentyńskie jest jednym z tańców, które uczycie się na kursach tańca zgodnie z naszym autorskim programem nauczania. Zapoznajcie się z naszą ofertą i dołączcie do nas już dziś!
Informacje kontaktowe
Studio Ruchu Klub Tańca Malwiny Pietrzyk-Nowak
53-652 Wrocław