Tango argentyńskie – historia, kroki, rytm

Mimo, że nazwa tańca sugeruje pochodzenie z Argentyny nie należy tam szukać genezy tego tańca. Tango powstało na Kubie w wyniku zetknięcia się i wymieszania kulturowych tradycji czarnych niewolników afrykańskich z pierwiastkami kulturowymi łacińsko – europejskimi – szczególnie hiszpańskimi. Nazwa „tango” pochodzi od jednego z instrumentów muzycznych o tej samej nazwie, którym Murzyni akompaniowali sobie do tańca o tej samej nazwie. Inne źródła wskazują na pochodzenie nazwy tango od nazwy „tambo” – miejsca gdzie niewolnicy mogli tańczyć lub od pierwszego słowa w refrenie piosenki „cum – tan – go”. Z tego tańca oraz z przeniesionych na teren Ameryki Południowej niektórych elementów tańców hiszpańskich (hiszpańskiej habanery i flamenco), na skutek wzajemnego oddziaływania na siebie powstała kubańska habanera, która wraz z przemieszczaniem się ludności zawędrowała do Argentyny. W Argentynie ulegała jeszcze wpływom afrykańsko – hiszpańskim oraz tradycjom ruchowo – muzycznym miejscowych gauchos.

Taniec ten bardzo rozpowszechnił się w Argentynie, cieszył się ogromna popularnością szczególnie na przedmieściach Buenos Aires, gdzie powstało wiele jego melodii, gdzie ulegał znacznym przeróbkom i modyfikacjom – przede wszystkim pewnemu rytmicznemu uproszczeniu i gdzie skrystalizował swoją formę ruchowa, wyrazowa i muzyczną oraz przyjął nazwę tango argentyńskie. Tango z Buenos Aires zawędrowało do Europy (Paryż) ok. 1910roku, by ponad pół stulecia cieszyć się nieprzemijającą popularnością (od 1915 roku stało się modne w najlepszych towarzystwach, zmieniło swój charakter na melancholijny). Tango na kontynencie europejskim ulegało dalszym zmiano, na skutek tańczenia do różnych utworów stylizowanych o charakterze sentymentalnym, pozbawionych charakterystycznych cech ostro akcentowanej (staccato) muzyki  – jego ruchowa interpretacja została nieco wypatrzona. Pierwszą próbę określenia teorii i techniki tanga poczyniono na konferencji Tango Conference zwołanej w Londynie w roku 1922.

Istnieją legendy, że tango na początkach swojej ewolucji, na przedmieściach Buenos Aires było tańczone tylko przez mężczyzn w spelunach, a następnie przez mężczyzn i prostytutki w domach publicznych – miało ono złą sławę i długi czas stanowiło „tabu” dla wyższych i średnich warstw społecznych. Trwało to długo, dopóki pod naporem atrakcyjności i popularności nie zdecydowano się wysłać tango na edukacje salonowe do Paryża. Kiedy zostało pozbawione wszystkich „nieprzyzwoitych” cech zdecydowano się przedstawić je ogółowi – w roku 1913 angielska nauczycielka tańca Gladys Beattie wydała książkę z podstawowymi krokami tanga „The Tango and How to Dance it”, Henry Jacques opracował teorię i technikę taneczną tanga, która jest aktualna do dzisiaj.

Proces kształtowania się muzyczno – tanecznych form tanga trwał przez całe stulecia. Podobnie jak w wypadku innych tańców pierwowzory tanga na drodze swej ewolucji ulegały wpływom różnych kultur i tradycji tanecznych. Wyróżnia się 3 rodzaje tanga:

• użytkowe (tańczone na zabawach zazwyczaj stylem fokstrotowym),
• argentino (nie wykonuje się standardowych figur, lecz improwizuje),
• turniejowe (tańczone według ściśle określonych zasad).

Na rozwój muzyki tango mieli wpływ: Carlos Gardela, Garard Rodriguez, Astor Piazzola (dzień śmierci Astora Piazzoli uznawany jest za Narodowy Dzień Tanga – 11 grudnia).